Σε προσπαθεια ατερμονη
να ερμηνευσω
συναισθηματα και ποθους ,
ακροβατω
σε τεντωμμενο σχοινι
αναμεσα σ’ ανατολες και ηλιοβασιλεματα
Στα χρωματα της Ιριδας
Σε χρωματα ονειρου,
και
θλιμμενων δειλινων
Παντα θα μενω εγκλωβισμενη
σαν κερι που τρεμοσβυνει
στο πλεον απαλο φυσημα του ανεμου
σαν καθε αγγιγμα
απο τα δακτυλα σου στο κορμι μου
Ξυπνημα των ποθων μου
σε απειρες εκσταντικες εκφανσεις
με οδηγουν
Κι ανημπορη ως η καρδια προσταζει
και στον Ερωτα υποκυπτει
πεπλο απλωνεται αναμεσα
στο χαμμενο βλεμμα μου
σαν σε κυτω..........
Εμποδιζει να δω την αληθεια
που τα δικα σου ματια ομολογουν
Λεξεις ανομολογητες
παντα μενουν
μα η ανασα σου που δυσκολα ακουγεται
δηλωνει πως
το ιδιο ονειρο
σιγοκαιει τις καρδιες μας
Εσυ κι εγω
Εγω κι εσυ
Στο ιδιο ονειρο το χρυσαφι
Κ.Π.

Ω Ερωτα!!
Πάλι το κόκκινο το βέλος σου την καρδιά στοχεύει
Οργασμό σκέψεων και θέλω
σκέπη τα βράδυα στα όνειρα μου να κρατάς
πλάνε ερωτα των χρόνων μου που πέρασαν
ακόμα την ζωή μου κυβερνάς

Άνοιξη στον χειμώνα της καρδιάς μου φέρνεις
Γλυκιά ορμή στο σώμα που γερνά
Μεθυστικά στις μνήμες σου να γέρνω
Τις μέρες που η ψυχή μου ξεψυχά
Κάθε που η σκέψη μου ταράζεται από λύπη
Ένα τριαντάφυλλο στον κήπο της καρδιάς μου ανθεί
Ένα από κεινα με το χρώμα τ’ άλικο
Να μου θυμίζει πως ο έρωτας ποτέ του δεν πενθεί
Έλα και πάρε με ταξίδι μαγικό
Στα κόκκινα φτερά σου πάνω
Ψηφιδωτό την αγκαλιά μου στόλισε
Και τις πληγές της στέρησης λουλούδια να της κάνω
Κατερίνα Παπά

Ελλάδα μου.
Θα καώ απόψε, σαν βουνό που ξέσπασε το θεριό από τα σπλάχνα του.
Η αδιάκοπη μανία μου να υπάρχω, θα καεί κι αυτή, στον βωμό της θυσίας.
Φεγγάρι θολωμένο απ΄την αγρύπνια , με μάτια βουρκωμένα , θα συνεχίσω να αυνανίζομαι ,στην ιδέα της Λευτεριάς.
Και οι σωτήρες θα κραυγάζουν πατώντας στο λεηλατημένο σώμα μου, χορεύοντας πάνω στις στάχτες, σκορπώντας το κουφάρι μου βορά στ΄αρπακτικά.
Κι ύστερα, αγέρας άδειος θα με προσποιείται μέλλον.
Κατερίνα Παπά

Ένιωσα ήλιος να γίνομαι μαζί σου ήλιος κι εσύ,
οι πόθοι ελεύθεροι από την ευωδιά του ανέμου
κι αχτίδες, σταγόνες ζωής, πνοές ουράνιας μελωδίας
με τα χρώματα του σούρουπου
βγαλμένα μέσα απ τα ξεσπάσματα της θάλασσας
που τα κύματά της απλώνονται αμέριμνα
μέχρι τα βράχια ξεχασμένων επιθυμιών.

Είδα τ όνειρό σου να ζωντανεύει αναδυόμενο
απελευθερωμένο από τον ψίθυρο της παλίρροιας
των χρωμάτων της ζωής μου αρωματισμένο
απ τα λόγια που ειπώθηκαν ανυπόμονα
από χείλη ανύποπτων εραστών
και η ανάσα σου να γίνεται ποίημα
αναζητώντας την απόσταση ανάμεσα
στην επιθυμία και την αληθινή απώλεια.

Η εικόνα σου χωρίς σκιές καθρεφτίζεται
στο ωκεανό της ανάγκης και της υπομονής
μαζί με τα αστέρια, ζωντανεύοντας τις ευωδιές του ανέμου
νικώντας το σκοτάδι της θλίψης.
Σε βρήκα και ξέρω πως ο βωμός της αγάπης
στήθηκε για να προσφέρουμε τις ψυχές μας
θυσία στον Έρωτα.


Κ

ατερίνα Παπά