Σκέφτομαι, πως κάποιες φορές η μοίρα ενώνει ψυχές που ψάχνουν, αναζητούν, θέλουν.
Οι σκέψεις ενώνουν. Και μαζί αναζητούν τον δρόμο για την Ιθάκη.
Οι λέξεις γίνονται στίχοι παρασύροντάς μας σε ένα πανάρχαιο χορό, κάτω από το φως του φεγγαριού, που κυλάει μαζί με τα νερά των ποταμών της επιθυμίας.
Οι ματιές αγγίζουν τις ψυχές χωρίς να τις ματώνουν.
Τα χέρια κρατώντας πινέλα, ζωγραφίζουν με τα χρώματα της χαράς. Το στόμα ρισκάρει να μιλήσει για το παρελθόν χωρίς να ματώνουν οι ψυχές, χωρίς να κινδυνεύουν να πνίξουν το μέλλον. Τα οράματα διαβαίνουν τις Συμπληγάδες, σπρωγμένα από ούριους ανέμους.
Προχθές το σούρουπο χάζευα τον ήλιο να βουτά στην θάλασσα. Ανάμεσα σε θαμπά χρώματα που χάνονταν στον ορίζοντα.
Όπως χάνονται τα αντικείμενα στον καθρέφτη, αφήνοντας τις αντανακλάσεις τους.
Όπως ο νους αντανακλά τις απουσίες, δημιουργώντας αφηρημένους πόθους. Αναρωτήθηκα αν είναι η έλξη της θέλησης ή παρορμήσεις επιθυμιών.
Ύστερα ήρθε κι εκείνο το ολόγιομο φεγγάρι που έριχνε ένα απαλό κόκκινο φως επάνω στις κορυφές των δέντρων, θαρρείς πως θέλει να τα πυρπολήσει. Και ο ουρανός δεν ήταν μαύρος και σκοτεινός, αλλά σταχτής.
Η ματιά σταμάτησε να ταξιδεύει και αναρωτήθηκε γιατί.
Αναρωτήθηκε γιατί τα πράγματα δεν είναι όπως πρέπει, γιατί ξέφυγαν από το συνηθισμένο, αν όλες οι στιγμές αξίζει να τις ζεις. Ίσως αυτές οι αμφιβολίες να ισοδυναμούν με την αιωνιότητα.
Κάποτε οι μέρες φάνταζαν πιο δύσκολες από τις νύχτες. Παγερές.
Δίχως φως, αφήνοντας τις λαχτάρες να κρυφτούν στα έγκατα της ψυχής.
Οι ώρες κυλάνε ανάμεσα σε ουτοπικές προσμονές και αναπολήσεις ξεχασμένων στιγμών. Θέλεις ν’ ακουμπήσεις επάνω τους, να κάνεις μια βόλτα μαζί τους.
Αναζητάς και τους λόγους που θέλεις να τις θρέψεις, να παρατείνεις το όνειρο.
Εκείνο το ξεχασμένο.
Θέλεις να περπατήσεις σε μονόδρομο, ανάμεσα σε ψευδαισθήσεις και χρώματα.
Ανάμεσα σε μελωδίες και αρώματα του χθες.
Μαζί και οι εκδοχές που στάθηκαν μοιραίες ανάμεσα στον τρόμο και την απόγνωση. Αναρωτιέσαι, πόσες άραγε εκδοχές του ανείπωτου υπάρχουν;
Σκοτάδι και φως και παγωνιά, ανακατεύονται με τους πόθους, τις λαχτάρες.
Διάλεξες την μοναχική πορεία, γιατί δεν θέλεις θεατές.
Κρύβεσαι, γιατί θέλεις να ισχυρίζεσαι πως τίποτε πια δεν είναι το ίδιο…
Κ.Π.
Οι σκέψεις ενώνουν. Και μαζί αναζητούν τον δρόμο για την Ιθάκη.
Οι λέξεις γίνονται στίχοι παρασύροντάς μας σε ένα πανάρχαιο χορό, κάτω από το φως του φεγγαριού, που κυλάει μαζί με τα νερά των ποταμών της επιθυμίας.
Οι ματιές αγγίζουν τις ψυχές χωρίς να τις ματώνουν.
Τα χέρια κρατώντας πινέλα, ζωγραφίζουν με τα χρώματα της χαράς. Το στόμα ρισκάρει να μιλήσει για το παρελθόν χωρίς να ματώνουν οι ψυχές, χωρίς να κινδυνεύουν να πνίξουν το μέλλον. Τα οράματα διαβαίνουν τις Συμπληγάδες, σπρωγμένα από ούριους ανέμους.
Προχθές το σούρουπο χάζευα τον ήλιο να βουτά στην θάλασσα. Ανάμεσα σε θαμπά χρώματα που χάνονταν στον ορίζοντα.
Όπως χάνονται τα αντικείμενα στον καθρέφτη, αφήνοντας τις αντανακλάσεις τους.
Όπως ο νους αντανακλά τις απουσίες, δημιουργώντας αφηρημένους πόθους. Αναρωτήθηκα αν είναι η έλξη της θέλησης ή παρορμήσεις επιθυμιών.
Ύστερα ήρθε κι εκείνο το ολόγιομο φεγγάρι που έριχνε ένα απαλό κόκκινο φως επάνω στις κορυφές των δέντρων, θαρρείς πως θέλει να τα πυρπολήσει. Και ο ουρανός δεν ήταν μαύρος και σκοτεινός, αλλά σταχτής.
Η ματιά σταμάτησε να ταξιδεύει και αναρωτήθηκε γιατί.
Αναρωτήθηκε γιατί τα πράγματα δεν είναι όπως πρέπει, γιατί ξέφυγαν από το συνηθισμένο, αν όλες οι στιγμές αξίζει να τις ζεις. Ίσως αυτές οι αμφιβολίες να ισοδυναμούν με την αιωνιότητα.
Κάποτε οι μέρες φάνταζαν πιο δύσκολες από τις νύχτες. Παγερές.
Δίχως φως, αφήνοντας τις λαχτάρες να κρυφτούν στα έγκατα της ψυχής.
Οι ώρες κυλάνε ανάμεσα σε ουτοπικές προσμονές και αναπολήσεις ξεχασμένων στιγμών. Θέλεις ν’ ακουμπήσεις επάνω τους, να κάνεις μια βόλτα μαζί τους.
Αναζητάς και τους λόγους που θέλεις να τις θρέψεις, να παρατείνεις το όνειρο.
Εκείνο το ξεχασμένο.
Θέλεις να περπατήσεις σε μονόδρομο, ανάμεσα σε ψευδαισθήσεις και χρώματα.
Ανάμεσα σε μελωδίες και αρώματα του χθες.
Μαζί και οι εκδοχές που στάθηκαν μοιραίες ανάμεσα στον τρόμο και την απόγνωση. Αναρωτιέσαι, πόσες άραγε εκδοχές του ανείπωτου υπάρχουν;
Σκοτάδι και φως και παγωνιά, ανακατεύονται με τους πόθους, τις λαχτάρες.
Διάλεξες την μοναχική πορεία, γιατί δεν θέλεις θεατές.
Κρύβεσαι, γιατί θέλεις να ισχυρίζεσαι πως τίποτε πια δεν είναι το ίδιο…
Κ.Π.
Αναρτήσεις
