oneirodromio

Μη σταματήσεις τους θλιμμένους στοίχους,
έχουν πολλά να πουν, να δώσουν...
Μέσα τους ανθούν οι μυγδαλιές και τα κυκλάμινα
και δίκταμο μυρωδάτο.
Το χρώμα της ματιάς μου γαλανό, γίνεται χάδι, σαΐτα
ταξιδευτής ανάλαφρος κι αιθέριος.
Φτάνει τ αψήλου, γίνεται χρυσή βροχή και λούζει τα μαλλιά σου.
Βαφτίζει τ άδυτα της καρδιάς,
χαρά κι ελπίδα της σκέψης λυτρωμός.
Τα βράδια λίχνος κι αποσπερίτης,
φως μπροστάρης της ανάσας
θέλοντας ν αγγίξει ηδονές
χαμένες κι άπιαστες, μικρές μεγάλες
ύστερες και μελλούμενες.

Κατερίνα