Αλήθεια ποιο το χρώμα της Αγάπης…
Αναρωτιέμαι πιο χρώμα θα ταίριαζε περισσότερο στην αγάπη… πιο χρώμα θα περιέγραφε με περίσσια γλαφυρότητας την ένταση των λέξεων και των συναισθημάτων που γεννιούνται στο μυαλό και στην καρδιά που γεννιούνται στις εστίες που φωλιάζει και ανθίζει η αγάπη….
Ίσως τα χρώματα της Ίριδος να μπορούσαν να ζωγραφίσουν την ένταση της… αφήνω την φαντασία μου να ταξιδέψει στην μελαγχολία του μωβ.. να βυθιστεί στην σκοτεινή άβυσσο του βαθύ μπλε όπως τα βάθη των ωκεανών του πόθου, να αναδυθεί και να πετάξει ψηλά στο απέραντο γαλάζιο του ουρανού, τόσο ψηλά ώστε να νιώσει την φλόγα του ήλιου να καίει τα στήθη …
και έπειτα, να γυρίσει ξανά στην γη, στην καταπράσινη πλάση που μυρίζει ζωή, εκεί σε μια γωνία κείτεται ο πόνος χλωμός, κιτρινισμένος, έχοντας αποδεχτεί την ήττα του μπροστά στο Μεγαλείο της, όμως καιροφυλαχτεί να χτυπήσει ξανά… να λαβώσει την καρδιά, να ξεχυθεί το κόκκινο του πάθους… κι όμως είναι η μόνη πληγή που ο πόνος της είναι γλυκός…. γλυκός σαν τον πορτοκαλί ορίζοντα, εκείνη την ώρα που η μέρα παραδίδεται στη νύχτα, ο ήλιος αγκαλιάζει τα αστέρια, έτσι όπως θα ήθελα να σε κλείσω στην αγκαλιά μου…
Κατερίνα Π.
Αναρωτιέμαι πιο χρώμα θα ταίριαζε περισσότερο στην αγάπη… πιο χρώμα θα περιέγραφε με περίσσια γλαφυρότητας την ένταση των λέξεων και των συναισθημάτων που γεννιούνται στο μυαλό και στην καρδιά που γεννιούνται στις εστίες που φωλιάζει και ανθίζει η αγάπη….
Ίσως τα χρώματα της Ίριδος να μπορούσαν να ζωγραφίσουν την ένταση της… αφήνω την φαντασία μου να ταξιδέψει στην μελαγχολία του μωβ.. να βυθιστεί στην σκοτεινή άβυσσο του βαθύ μπλε όπως τα βάθη των ωκεανών του πόθου, να αναδυθεί και να πετάξει ψηλά στο απέραντο γαλάζιο του ουρανού, τόσο ψηλά ώστε να νιώσει την φλόγα του ήλιου να καίει τα στήθη …
και έπειτα, να γυρίσει ξανά στην γη, στην καταπράσινη πλάση που μυρίζει ζωή, εκεί σε μια γωνία κείτεται ο πόνος χλωμός, κιτρινισμένος, έχοντας αποδεχτεί την ήττα του μπροστά στο Μεγαλείο της, όμως καιροφυλαχτεί να χτυπήσει ξανά… να λαβώσει την καρδιά, να ξεχυθεί το κόκκινο του πάθους… κι όμως είναι η μόνη πληγή που ο πόνος της είναι γλυκός…. γλυκός σαν τον πορτοκαλί ορίζοντα, εκείνη την ώρα που η μέρα παραδίδεται στη νύχτα, ο ήλιος αγκαλιάζει τα αστέρια, έτσι όπως θα ήθελα να σε κλείσω στην αγκαλιά μου…
Κατερίνα Π.
Αναρτήσεις
