Αποκαμε το σωμα
νυκτα να ντυνεται
κινουμενη αμμος
στα παλατια του κοσμου να γινεται
Μια φωτια να με καιει
κι υστερα
να κρυωνω
Να ονειρευομαι αγαπες,
να φοβαμαι να πεθανω
διχως τουτη την αισθηση
Να εμμενω,
να θελω να ζω σε παραισθηση
Καλυτερα απροσιτη
στης σιωπης μου το βαθρο
ισως ετσι να αποφευγα
το μεγαλο μου λαθος
Κατερινα Παπα
Αναρτήσεις
