Γευομαι το φιλι σου κι ας μην εισαι πια εδω
αλαφιασμενη την ανασα σου νιωθω αφου εχεις φυγει πια
ποτιζει ο ιδρωτας σου τις αλλεες των αισθησεων μου
Διασπουμαι και σκορπιεμαι σε χιλιαδες κομματια
καθως αναθυμουμαι τον ποθο στα ματια σου
χαιδευοντας το αιδοιο μου
Και τους ψιθυρους απο τα λογια σου στην εκσταση τους
να μοιαζουν λογια απο ηχω,
σε μια προσπαθεια να αποσβεστει η φλογα σου
μαζι με την δικη μου
Κερδιζει ο πυρετος της σαρκας,
και λυωνει σε λογια μυστικα μα μονο εγω το ξερω
Απογυμνωμενη η εικονα μου ως μεσα βαθια,
να ξεδιαλυνει προσπαθει....
Ο χρονος σ'αντισταθμισμα απουσιας συναισθηματων
οδηγει σε λαγνο ποθο μοναχα?
Η μηπως ειναι αναγκαιοτητα να ζησω την στιγμη
Εκεινη που γινομαστε Ενα?
Η προσκληση μου παραμενει
χορτασε με, απολαυσε με
Μα παντα ξερω....
Οταν η ωρα θα χε περασει, παλι μονοι θαμαστε
K. Π.
Αναρτήσεις
