Παρασκευή 22 Ιουλίου 2016

Γραφή δέσμια της μοναξιάς
κρατώντας την μεταμφίεση
μιας απόλυτης γύμνιας.
 
Το άψυχο λευκό χαρτί γίνεται μαύρο
αποδιώχνοντας τις σκέψεις.
Οι σελίδες του τεράστιες χοάνες
κατατρώγοντας και χωνεύοντας
τις στιγμές που οι εφιάλτες
γίνονται όνειρα
και η κραυγή σιωπή.
 
Το παιχνίδι γίνεται πληγή
καταδικάζοντας την γνώση.
Ο χρόνος συνεχίζει να κινείται
στροβιλίζοντας αέναα
επιθυμίες και γνώσεις.
Η ερημιά απλώνεται...

Αναγνώστες

Αρχειοθήκη ιστολογίου

Πληροφορίες

Η φωτογραφία μου
Ηρακλειο, Κρητη, Παλαιοκαστρο, Greece
Αναψε μονο τα κερια, κι αυτα θα παρουν τ'αρωμα σου Συμφωνοι δεν θα μιλαμε. Ασε μονο τα χειλη σου να περιπλανωνται στο φλογισμενο μου κορμι