oneirodromio

Περιχαρακωμένος σ’ ένα κόσμο
όπου ο χρόνος είναι κυκλικός,
δίχως θεμέλια,
προσπαθώ ν’ αφουγκραστώ
από ποιο σημείο του ορίζοντα
έρχονται φωνές που λένε ότι όλα καλά πάνε,
πως δεν υπάρχουν απώλειες,
δεν πρέπει να ανησυχούμε
για την πορεία των πραγμάτων.

Η φλόγα εξακολουθεί γλύφοντας τον αέρα
ν’ αποτελειώνει το κερί
κι εγώ αναρωτιέμαι κατά πόσο πρέπει
να συμμορφωνόμαστε με τους συρμούς.
Αφήνουμε πίσω μας αυτά που μας βασάνιζαν,
κάποιους δυσοίωνους υπαινιγμούς,
εγκαταλείψαμε δεσμεύσεις παλιές
για την αποπληρωμή των χρεών
- υποσχέσεις που κανένας δεν τόλμησε να τηρήσει -
υποθηκεύσαμε τις ανάσες μας
ακροβατώντας ανάμεσα σε τεχνητές ισορροπίες
ποτίζοντας την χέρσα γη με το δάκρυ μας.
Απλώνεις το χέρι σου ν’ αγγίξεις την φλόγα
ενώ εγώ χαζεύω τα δάχτυλά σου
που φεγγοβολάνε διαγράφοντας κύκλους
στην σκοτεινή κάμαρη.

Όλοι ελπίζουνε πως ούριοι άνεμοι
θα στείλουν το μήνυμα
κατά την μεριά των ιθυνόντων
και καρτερικά περιμένουν ν’ ακούσουν
τις συναρπαστικές ειδήσεις από πρώτο χέρι
παραμένοντας εκστατικοί μπροστά
σε μια άλλη διάσταση του θέματος
χωρίς ν’ αποτολμούνε μια αρνητική παρατήρηση.
Θαμπωμένη η προσμονή καρτερικά περιμένει
την αλλαγή των χρωμάτων στις μάσκες
που καλύπτουν τα πρόσωπα που ποτέ δεν αρνήθηκαν
να κρατήσουν τον ήχο από τις κραυγές της σιωπής.

Όνειρα που γίνανε εφιάλτες
καραδοκούνε στην σκοτεινιά της κάμαρης,
παγώνοντας την φλόγα που καίει τα σωθικά σου,
ασελγούν χωρίς αιδώ αναπαράγοντας την ηχώ
λόγων έκστασης και ψιθύρων πάθους.
Ο πυρετός κατακαίει το κορμί
καταποντίζοντας με συνοπτικές διεργασίες
τις φθαρμένες μνήμες.