oneirodromio

Σαν φύλλα που ο άνεμος παρέσυρε στο χώμα κι εκείνα αναρωτήθηκαν
Υπάρχουμε ακόμα;
Ετσι ηχούν τα λόγια σου.
H ίσως κι έτσι........
Πως μοιάζουνε με κύμματα οι άνθρωποι οσο ηδονικά λικνίζονται σαν ρεύματα πυρετικά που αργοσαλεύουν πάνω στην υδάτινη ολο μυστήρια επιφάνεια.
Χαρές και λύπες ξεδιπλώνοντας ώσπου να σβύσουνε το ένα πίσω απ'άλλο χωρίς τα ίχνη τους να μείνουνε πάνω στ'ακροθαλάσσι.
Ωστάσο έχω κάτι ακόμα να σου πώ...
Τα κεριά τρεμόπαιζαν το φώς τους λιγόστευε (κατάπινε λές, την απελπισία μου).
Οι ήχοι ανακατεύονταν, χόρευαν ανάμεσα στην λάμψη .
Κάρφωσα τις στιγμές μας στη σκέψη .
Σκόρπιζαν μια γύρη μεγευτική.
Μέθυσα απο το ποτήρι σου.
Το σημάδι στο στήθος σου είναι απο το φιλί που σου χάριζα όταν για λίγο εγκαταλείπαμε το κελί της φυλακής.
Οι καρδιές μας διάφανες ήταν.
Οι ανάσες μας ζεστές .
Οι Ζωές μας αόρατες.
Για λίγο δραπέυευα μαζί σου.
Απλά ,
ήμουν ελεύθερη .
Κατερίνα Παπά