Δευτέρα 2 Νοεμβρίου 2015

Σαν φυλλα που ο ανεμος παρεσυρε στο χωμα κι εκεινα αναρωτηθηκαν
Υπαρχουμε ακομα? Ετσι ηχουν τα λογια σου
H ισως κι ετσι........
Πως μοιαζουνε με κυμματα οι ανθρωποι οσο ηδονικα λικνιζονται σαν ρευματα πυρετικα που αργοσαλευουν πανω στην υδατινη ολο μυστηρια επιφανεια
 χαρες και λυπες ξεδιπλωνοντας ωσπου να σβυσουνε το ενα πισω απ'αλλο χωρις τα ιχνη τους να μεινουνε πανω στ'ακροθαλασσι
Ωστοσο εχω κατι ακομα να σου πω....
Τα κερια τρεμοπαιζαν το φως τους λιγοστευε (καταπινε λες, την απελπισια μου)
 Οι ηχοι ανακατευονταν, χορευαν αναμεσα στην λαμψη Καρφωσα τις στιγμες μας στη σκεψη Σκορπιζαν μια γυρη μεγευτικη
Μεθυσα απο το ποτηρι σου
Το σημαδι στο στηθος σου ειναι απο το φιλι που σου χαριζα οταν για λιγο εγκαταλειπαμε το κελι της φυλακης
Οι καρδιες μας διαφανες ηταν
 Οι ανασες μας ζεστες Οι Ζωες μας αορατες
Για λιγο δραπευευα μαζι σου
Απλα Ημουν ελευθερη

Κατερίνα Π.

Αναγνώστες

Αρχειοθήκη ιστολογίου

Πληροφορίες

Η φωτογραφία μου
Ηρακλειο, Κρητη, Παλαιοκαστρο, Greece
Αναψε μονο τα κερια, κι αυτα θα παρουν τ'αρωμα σου Συμφωνοι δεν θα μιλαμε. Ασε μονο τα χειλη σου να περιπλανωνται στο φλογισμενο μου κορμι