oneirodromio

Καλημέρα ψυχή μου
Πως πέρασε κι αυτή η Τετάρτη δίχως ένα άγγιγμα, ένα φιλί σου
Πανσέληνος και τότε του Νοέμβρη που τελευταία φορά αντάμωσαν οι ανάσες , οι κτύποι της καρδιάς μας
Πέρασαν χρόνια μα οι θύμησες νωπές άλλοτε θεριεύουν να με πνίξουν , σαν θάλασσας φουρτουνιασμένης κύμμα κι άλλες
μια γλυκιά ανατριχίλα στο σώμα που αγγίζει τα όρια της ηδονής
Πως να προσπεράσεις αναρωτιέμαι τόσο απλά εκείνα τα λόγια που σε στιγμές καθάριες
πέρα απο τα είδωλα σε καθρέπτες δίχως μνήμες μου ψιθύρισες
Μωρό μου να το ξέρεις Εκείνο που πιότερο πονά είναι η ώρα του αποχωρισμού
Εκεί που με μάτια δακρυσμένα και σώμα ακόμα να φλέγεται απο ηδονικά αγγίγματα βλέπουν ο ένας τον άλλο να φεύγει
Κι εκείνη υ υπόσχεση Που φέρνει αδημονία Τα λέμε ξανά σε χρόνο αόριστο πάντα
Ετσι κι απόψε Ανάμεσα σε τόσους γύρω μου η μοναξιά φώλιαζε στην καρδιά μου
σαν μαχαίρι δικοπο σφαγίαζε τις μνήμες
Η απουσία σου η (παντελη έλλειψη σου) ορίζει πλέον τις στιγμές μου
Κι εγώ προσπερνώ τον καταράκτη δακρύων με ένα μειδίαμα που περιμένει στην άκρη των χειλιών μου
να στάξει (χαμόγελο)
Ετσι για να συνεχίσω να υπάρχω
Κατερίνα Π.