oneirodromio

Έξω η βροχή συνέχισε την ακατάπαυστη πτώση της. Άνοιξες το παράθυρο.
- Θέλω να νιώσω το άρωμά της, είπες. Έμεινες ακίνητη, αφήνοντας την γυμνή σου σιλουέτα να πάλλεται από την υγρασία του τοπίου.
Επέμενες να ταξιδεύεις ακολουθώντας
τα διάφανα πέπλα της θύμησης
όταν σκέπαζαν το φέγγος της αυγής
μετέχοντας απροκάλυπτα
στις πλημμυρισμένες από στιγμές
φωσφοριζόντων απαλών αποχρώσεων,
χαραγμένων στο περβάζι του παράθυρου.
- Έλα να ταξιδέψουμε μαζί, εκεί που η ομορφιά και ο έρωτας διηγούνται ιστορίες που δεν θα αποτυπωθούν πουθενά και ποτέ. Θα περνάνε από καρδιά σε καρδιά και θα τις θυμούνται μόνο αυτοί που πληγώθηκαν.
Το γκρίζο τ’ ουρανού κουρνιάζει σε σκιές
που φεύγουν κι επανέρχονται
αφήνοντας ίχνη που φτερουγίζουν
διαπερνόντας τα διάκενα προσπαθειών
ταυτόχρονης αποδοχής
έρωτα-φόβου και έρωτα-άρνησης.
Σε πλησίασα και άφησα απαλά τα χείλη μου ν’ αγγίξουν το σώμα σου, οι ψίθυροί μου να απλωθούν επάνω σου παρασύροντας την ανάσα μου. Σήκωσες το χέρι σου και έκανες μια κίνηση σαν να έσβηνες κάτι από κάποια επιφάνεια.
- Έσβησα την μοναξιά…
Αέρας ελαφρύς παρασύρει μακριά
την προσμονή που βαραίνει την σκέψη
κύματα αχνογάλαζης φωτιάς μιας αλήθειας
που κομματιάστηκε εξαντλημένη
από την αναμονή ψεύτικων οραμάτων
λικνίζονται στην απόλυτη ηρεμία
τεμαχισμένων τροχιών.

Έγειρες το κεφάλι σου προς τα πίσω, αφήνοντας να διαγραφεί ένα χαμόγελο.
- Έλα να γυρέψουμε με πάθος την αλήθεια. Έλα να βρούμε την αλήθεια στο πάθος.