oneirodromio

Zουσα στην σιωπηλη μοναξιά μου,
χαμένη ανάμεσα στο χθες και το σημερα
που λυγιζε κάθε μου θέλω
Ο πόνος της απουσίας αγάπης
μ’αγκάλιαζε συντροφικά τα βραδυα
αποσιωποντας κάθε μου σκέψη ερωτική

Ήρθες απροσκλητος και ανυποπτα
κι ανταλλαξες την μοναξιά με τ’όνειρο
Εκανες χώρο στην καρδια σου να κουρνιασω την θλίψη μου
μετουσιαζοντας την σε χαρά
Τα διψασμένα χείλη μου δροσισες
μ ένα φιλί γλυκό κι ηδονικό συναμα
Σκεπασες την γύμνια της καρδιάς μου
και πρόσθεσες φτερά στα χαμηλα πεταγματα μου
Γι αυτό σ’αγαπώ
Κατερινα