Τετάρτη 12 Φεβρουαρίου 2014



Προχώρησε προς το δωμάτιο και στάθηκε μπροστά στην μισάνοιχτη πόρτα. Την έσπρωξε και έκανε δυο βήματα προς το εσωτερικό του.
Την είδε να κάθεται αναπαυτικά σε μια δερμάτινη πολυθρόνα. Φορούσε εκείνο το υπέροχο κίτρινο φουστάνι με τα λουλουδάκια.
Ήταν ξυπόλυτη.
Σηκώθηκε με αργές και νωχελικές κινήσεις.
 Με μια απλή κίνηση, άφησε το φουστάνι να χυθεί προς τα κάτω, αφήνοντας ν’ αποκαλυφθεί το γυμνό της σώμα.
Αφέθηκε ανάλαφρα να μισοξαπλώσει στην πολυθρόνα.
Άνοιξε τα πόδια της και έβαλε ανάμεσα το χέρι της.
Με το άλλο άγγιξε την μια σου θηλή και την χάιδεψε απαλά. Ακούμπησε το βλέμμα της στο δικό του.
Έκανε ακόμη μερικά βήματα και στάθηκε μπροστά της. Γονάτισε. Τράβηξε το χέρι της, αφήνοντας να αποκαλυφθεί το ποιο όμορφο λουλούδι της πλάσης. Ακούμπησε τα χείλη του επάνω της. Ένοιωσε την μαγεία της μυροβόλου Άνοιξης…
Ο Έρωτας ήρθε και κάθισε πάνω από τα δυο σώματα που χαίρονταν τις στιγμές του πάθους, απλώνοντας τα φτερά του, σκεπάζοντας τους ονειρεμένους εναγκαλισμούς, δίνοντας ώθηση στις κινήσεις τους και τις σκέψεις τους.
Ένα ανάλαφρο αεράκι δρόσισε την φωτιά που δυνάμωνε το πάθος, αγγίζοντας με το άρωμά του την απόλαυση των στιγμών.
Το ταξίδι του πόθου ακολουθώντας τον ρυθμό της ανάσας, χρωματίζει τα μονοπάτια των σπασμών και των παλμών που διαγράφονται μετά από κάθε στιγμή απόλαυσης.
Τα χείλη αναζητούν κάθε ίχνος από τα φτερουγίσματα του κορμιού που αναδύονται.
Η ηδονή καλύπτει τον χρόνο.


Αναγνώστες

Αρχειοθήκη ιστολογίου

Πληροφορίες

Η φωτογραφία μου
Ηρακλειο, Κρητη, Παλαιοκαστρο, Greece
Αναψε μονο τα κερια, κι αυτα θα παρουν τ'αρωμα σου Συμφωνοι δεν θα μιλαμε. Ασε μονο τα χειλη σου να περιπλανωνται στο φλογισμενο μου κορμι