oneirodromio

Ξυπνας την ιδία ώρα πάντα
δεν χρειάζονται ρολόγια
Το σώμα το ίδιο είναι το ρολόι σου
Με μάτια ακόμα κατεβαίνεις αθόρυβα τα σκαλοπάτια
Δεν έχεις ανάγκη να βλέπεις , γνωρίζεις που πατάς
Τόσα πρωινά το ίδιο κάνεις
Μια ματιά στον καθρέπτη σου να δείς πόσο βαθυνε η ρυτίδα
ανάμεσα στα δυό μάτια σου
Μπά δεν βαρυέσαι Ποιος νοιάζεται γι αυτήν?
Κάποτε ίσως εκείνο το άλλο σώμα που πλάι σου απλά ακόμα ξαπλώνει,
τόσο αθόρυβα όσο η γάτα
Ετοιμάζεις καφέ, μια ρουφηξιά , ένα τσιγάρο
κι ας λένε πως καρκίνο, εγκαφαλικό, καρδιά θα πάθεις
Τι σε νοιάζει

Ετοιμάζεσαι αργά, βαρύθημα
Ακούς λιγάκι μουσική έτσι για να νιώσεις λίγο πιό ανάλαφρα
Αργά απρόθυμα κλείνεις πίσω σου την πόρτα,
αναρωτιέσαι που να κρύψεις το κλειδί
Λίγο πρίν βραδυάσει επιστροφή
Ιδιες ώρες –σιωπηλές, μοναχικές
Ίσως αργότερα σαν πέσει η νύκτα εντελώς
κι εσύ βουβή θα παραμένεις,
ώρα για κατάκλιση λές

Επίμονες οι σκέψεις του τέλους
δεν έχει αντίκρυσμα η γραφή, και μάλλον θα πρέπει να διαγράψεις
οριστικά και τα ήδη γραμμένα
Ωστόσο κάποιες σκέψεις επιμένουν να αφηγούνται ώρες πού προσπάθησες
να καλύψεις το κενό και να διαφύγεις
Άλλες ζωές να μετουσιωθείς
ψάχνοντας προς τα μέσα
Άλλωστε δεν ήσουν η ίδια το πρόσωπο σου απλά ήταν εκεί
μα μονάχα για σύγκριση
Ετσι αργά ο ύπνος σε παίρνει μαζί του σε μια
βαθύτερη αναζήτηση…..
Κ. Π.