oneirodromio

Εσύ Αγαπημενη μου που ντύνεις τη γυμνή μας μέθη όταν κρυώνουμε και δεν έχουμε ρούχο να ντυθούμε, όταν ονειρευόμαστε, γιατί δεν υπάρχει άλλη ζωή να ζήσουμε.
Υπέροχος έναστρος ουρανός. Και μια σελήνη όλο φως.
Ζαλισμένος από την ομορφιά τους
στροβιλίζομαι αντάμα σου σ ένα ταγκό όλο χάρη.
Ψιθυρίζουν οι λέξεις
τόσο που δεν τις ακούς.
Νιώθεις τουλάχιστον καρδιάς ψιθύρους?
Πάντα η κάρδια νιώθει νησί στην απεραντοσύνη.
Την μικρότητα της Ύπαρξης της στο σύμπαντο
αναγνωρίζει.
Κι ύστερα χάνεται
έτσι απλά
ως η Αγαπημένο, σαν φύλλα ρόδου , στο φύσημα ανέμου. . . .
Φύλλο κι εγώ, στο φύσημα σου χάνομαι.
Θέλω να σε κοιτάζω και μέσα αποτύπωμα τα μάτια σου τα μελιά να δω την Άνοιξη μες την κάρδια σου. Θέλω να οσφρανθώ το άρωμα σου κι ένα φιλί να πάρω απο τα όμορφα χείλη σου.
Αγαπημένη τρυφερή μου σκέψη προσπάθησε να φύλαξειςς στη μνήμη σου όσο κι αν είναι λίγα αυτά που φλέγονται. Βαλτα κρυμμένα μέσα στους στίχους σου.
Κράτησε όσα μπορείς αποτύπωμα την πρώτη νιότης σου όταν διεγείρονται μες το μυαλό τη νύχτα ή μέσα στη λάμψη του μεσημεριού. Μωρό μου
Στο φως των κεριών
Βραδυα αξημέρωτα ζωγράφιζα αγάπη στο μυστικό χαρτάκι της καρδιάς.
Είχε την λάμψη της ματιάς σου, το χρυσαφί των αστερίων.
Στο συρταράκι της ψυχής το κλείδωσα για πάντα.
Και σήμερα σ'αγαπώ