Τετάρτη 19 Δεκεμβρίου 2012

Κι είναι φορές...τι να σου πω, που ούτε εγώ
καταλαβαίνω...
Στα ταξίδια του μυαλού και...τι ανόητο, στα δάκρυα
της καρδιάς
Ψάχνεις, ψάχνεις... μια λύση, ένα αίνιγμα, ξέρω
γω... δεν έχω βρει τίποτα ακόμα

Γιατί είναι και το αίνιγμα ξέρεις μια αρχή κι αυτό
κι εγώ δεν ξέρω πώς ν' αρχίσω.
Η αρχή, το τέλος, κουβάρι, τραγούδι,
σαν αυτά που ακούς και μιλάς μόνος σου,
και πλάθεις ιστορίες που ποτέ δεν θα γεννηθούν
κι ίσως να θέλεις να τις ζήσεις για να σ' αγκαλιάσει
ο πόνος...
Ναι, όταν δεν έχεις τίποτα,
ακόμα κι ο πόνος σου λείπει, έτσι λέω.
Φοβάσαι τον εαυτό σου για όσα έκανε
-η συγνώμη (όχι των άλλων, η δικιά σου) δεν σ'
έπεισε στ' αλήθεια,
κι αυτή η εμπιστοσύνη που πεθαίνει σε σπρώχνει να
προσγειωθείς απότομα.
Να διώξεις, να πιεις, να περπατήσεις μόνος,
να νιώσεις ακόμα πιο μόνος από... τότε.
Κι ίσως τα όνειρα -μα δεν είμαι σίγουρος γι' αυτό,
να το θυμάσαι- να 'ναι καλύτερη συντροφιά
από το κρασί και τα τσιγάρα...

Τα όνειρα... Η αυταπάτη εννοώ.
Η θολούρα που τυλίγει το ψέμα.
Μα και πάλι, πόσο να ζήσει ένα σύννεφο;
Θα κάνει τον γύρο, θα ξανάρθει,
θα το πιστέψεις, τόσο πολύ που θα τυλίξει και τα
μάτια σου ακόμα.
Κι έτσι μέχρι να φύγει... τι όμορφα...
Δεν ξέρω, δεν ξέρω... Είναι φορές που νιώθω
νοσταλγία.
Για τα σύννεφα, ναι, Αλήθεια!

Κι άλλες πάλι... Μα τι να πω...
Είναι και κάθε τραγούδι που σε τραβάει από δω, από
κει κι ακόμα παραπάνω.
Και παραπάνω κοιμάται ο πόνος, το ξέρεις.
Ε και λες συχνά "δε με νοιάζει"...
Μα πόσες φορές είπες να μιλήσεις και τελικά δεν
μπόρεσες...
Κι ίσως να είναι φόβος, ίσως εγωισμός,
ίσως κι αυτή η εμμονή μες στο μυαλό που λέει
και ξαναλέει "Δε με νοιάζει, δε με νοιάζει"
Και φοβάμαι... ναι, φοβάμαι...
ότι κάποτε θα 'ρθει μια στιγμή
που θα κοιτάζω στο σκοτάδι πράγματα που αγαπούσα,
που τα έζησα, που τα ξέρω τόσο καλά,
που τα 'χα βγάλει από τη μνήμη -εσκεμμένα θες,
μοιραία, δεν ξέρω
Και θα τα βλέπω που λες,
και θα ψιθυρίσω αλήθειες που ποτέ δεν είπα...

Και θα 'ναι αργά γιατί, είτε μ' αρέσει είτε όχι,
κάποια πράγματα τελειώνουν, περνάνε, αν δεν τ'
αγκαλιάσεις φεύγουν...
Και φοβάμαι ακόμα πιο πολύ -πιο πολύ απ' τον ψίθυρο
και την μνήμη μου ίσως-
ότι θ' ακούσω αυτά που κάποτε δεν ήξερα.
Και ξέρεις, αν είναι άσχημα, δεν θα με πονέσουν
γιατί πάει, τέλειωσαν,
ο πόνος δεν χωράει πια, κοιμήθηκε...
Μα -φαντάσου- να είναι όλα αυτά που πάντα ήθελα ν'
Πόσο όμορφο ήταν αυτό το όνειρο το ξέρω.
Μα φαντάσου... Ν' ακούσω ότι δεν έπρεπε ποτέ να
τελειώσει.
Αλλά τώρα που τελείωσε είναι αργά.
Τα όνειρα τα φέρνει κανείς πίσω;
δεν ξέρω, τι να σου πω...

Προσπάθησα, τα φώναξα, έκλαψα για να τα γυρίσω στην
αγκαλιά μου.
Αλλά να, βλέπεις... Σου είπα ήδη,
δεν έχω τίποτα.
Μα δεν ξέρω, δεν ξέρω... Αν μου λείπει πιο πολύ το
όνειρο ή ο πόνος...
δεν ξέρω να σου πω στα σίγουρα, αλήθεια.
Γιατί απλά κανείς δεν θυμάται τι έχει συνηθίσει στη
ζωή του...
Να πονάει ή να ζει στο όνειρο...
Κι είναι φορές...τι να σου πω, που ούτε εγώ
  καταλαβαίνω...
  Στα ταξίδια του μυαλού και...τι ανόητο, στα δάκρυα
  της καρδιάς
  Ψάχνεις, ψάχνεις... μια λύση, ένα αίνιγμα, ξέρω
  γω... δεν έχω βρει τίποτα ακόμα
  
Γιατί είναι και το αίνιγμα ξέρεις μια αρχή κι αυτό
  κι εγώ δεν ξέρω πώς ν' αρχίσω.
  Η αρχή, το τέλος, κουβάρι, τραγούδι,
  σαν αυτά που ακούς και μιλάς μόνος σου,
  και πλάθεις ιστορίες που ποτέ δεν θα γεννηθούν
  κι ίσως να θέλεις να τις ζήσεις για να σ' αγκαλιάσει
  ο πόνος...
  Ναι, όταν δεν έχεις τίποτα,
  ακόμα κι ο πόνος σου λείπει, έτσι λέω.
  Φοβάσαι τον εαυτό σου για όσα έκανε
  -η συγνώμη (όχι των άλλων, η δικιά σου) δεν σ'
  έπεισε στ' αλήθεια,
  κι αυτή η εμπιστοσύνη που πεθαίνει σε σπρώχνει να
  προσγειωθείς απότομα.
  Να διώξεις, να πιεις, να περπατήσεις μόνος,
  να νιώσεις ακόμα πιο μόνος από... τότε.
  Κι ίσως τα όνειρα -μα δεν είμαι σίγουρος γι' αυτό,
  να το θυμάσαι- να 'ναι καλύτερη συντροφιά
  από το κρασί και τα τσιγάρα...
  
Τα όνειρα... Η αυταπάτη εννοώ.
  Η θολούρα που τυλίγει το ψέμα.
  Μα και πάλι, πόσο να ζήσει ένα σύννεφο;
  Θα κάνει τον γύρο, θα ξανάρθει,
  θα το πιστέψεις, τόσο πολύ που θα τυλίξει και τα
  μάτια σου ακόμα.
  Κι έτσι μέχρι να φύγει... τι όμορφα...
 Δεν ξέρω, δεν ξέρω... Είναι φορές που νιώθω
  νοσταλγία.
  Για τα σύννεφα, ναι, Αλήθεια!
 
 Κι άλλες πάλι... Μα τι να πω...
  Είναι και κάθε τραγούδι που σε τραβάει από δω, από
  κει κι ακόμα παραπάνω.
  Και παραπάνω κοιμάται ο πόνος, το ξέρεις.
  Ε και λες συχνά "δε με νοιάζει"...
  Μα πόσες φορές είπες να μιλήσεις και τελικά δεν
  μπόρεσες...
  Κι ίσως να είναι φόβος, ίσως εγωισμός,
  ίσως κι αυτή η εμμονή μες στο μυαλό που λέει
  και ξαναλέει "Δε με νοιάζει, δε με νοιάζει"
  Και φοβάμαι... ναι, φοβάμαι...
  ότι κάποτε θα 'ρθει μια στιγμή
  που θα κοιτάζω στο σκοτάδι πράγματα που αγαπούσα,
  που τα έζησα, που τα ξέρω τόσο καλά,
  που τα 'χα βγάλει από τη μνήμη -εσκεμμένα θες,
  μοιραία, δεν ξέρω
  Και θα τα βλέπω που λες,
 και θα ψιθυρίσω αλήθειες που ποτέ δεν είπα...
  
Και θα 'ναι αργά γιατί, είτε μ' αρέσει είτε όχι,
  κάποια πράγματα τελειώνουν, περνάνε, αν δεν τ'
  αγκαλιάσεις φεύγουν...
  Και φοβάμαι ακόμα πιο πολύ -πιο πολύ απ' τον ψίθυρο
  και την μνήμη μου ίσως-
  ότι θ' ακούσω αυτά που κάποτε δεν ήξερα.
  Και ξέρεις, αν είναι άσχημα, δεν θα με πονέσουν
  γιατί πάει, τέλειωσαν,
  ο πόνος δεν χωράει πια, κοιμήθηκε...
  Μα -φαντάσου- να είναι όλα αυτά που πάντα ήθελα ν'
  Πόσο όμορφο ήταν αυτό το όνειρο το ξέρω.
  Μα φαντάσου... Ν' ακούσω ότι δεν έπρεπε ποτέ να
  τελειώσει.
  Αλλά τώρα που τελείωσε είναι αργά.
  Τα όνειρα τα φέρνει κανείς πίσω;
  δεν ξέρω, τι να σου πω...
  
Προσπάθησα, τα φώναξα, έκλαψα για να τα γυρίσω στην
  αγκαλιά μου.
  Αλλά να, βλέπεις... Σου είπα ήδη,
  δεν έχω τίποτα.
  Μα δεν ξέρω, δεν ξέρω... Αν μου λείπει πιο πολύ το
 όνειρο ή ο πόνος...
  δεν ξέρω να σου πω στα σίγουρα, αλήθεια.
  Γιατί απλά κανείς δεν θυμάται τι έχει συνηθίσει στη
  ζωή του...
  Να πονάει ή να ζει στο όνειρο...

Αναγνώστες

Αρχειοθήκη ιστολογίου

Πληροφορίες

Η φωτογραφία μου
Ηρακλειο, Κρητη, Παλαιοκαστρο, Greece
Αναψε μονο τα κερια, κι αυτα θα παρουν τ'αρωμα σου Συμφωνοι δεν θα μιλαμε. Ασε μονο τα χειλη σου να περιπλανωνται στο φλογισμενο μου κορμι