Ανάκατα συναισθήματα
διοχετευονται
στο είναι μου απόψε
διαπερνουν όλα τα διάκενα
κι απαλά, ανάλαφρα γίνονται
παρόν
Μια-μια οι στιγμές σαν ταινια
Χάνονται, επανέρχονται
ταυτοχρονα θα λεγα
Αφήνοντας ίχνη φωτος ανάκατα
με σκιές στο διαβα τους
Η ψυχή φτερουγιζει, χάνεται
στ απέραντο γαλάζιο
Και η σκέψη, αυτή η σκέψη
Οσες προσπαθειες κι αν κάνω
να την τιθασευσω
αρνειται επιμονα να
σταματήσει
το πισογυρισμα της
Ανάμεσα σε σένα και μένα
Απροσμενη η απόλαυση στιγμης
Με γεύση ανάκατη
Ερώτα, φόβου, άρνησης και
αποδοχης ταυτοχρονα
Στα χείλη μου καθονται απαλά
οι ψίθυροι της καμαρας
Φευγοντας αφησαν καποια
επιγευση γλύκας
Η αντηχηση τους θα ρχεται κάθε νύκτα
Να κεντα τις σκιές των
ονείρων μου
Μα μολις οι πρώτες αχτινες
φωτισουν την καμάρα
Ξηλωνουν όλο το βραδυνο τους
εργο
Σαν αποτυχια καποιας βραδυας
που γκρεμιστηκε
Από των αυταρεσκων ποιημάτων
τις ακρες
Αναρτήσεις
