oneirodromio

Αγαπημένη μου.
Πόσο βαθύς είναι απόψε ο ορίζοντας
Κι εγώ στέκομαι σε τούτη την σιωπή, ακούγοντας εκείνα τα ερωτικά  τζαζ μπλουζ που τόσο  ερωτικά μας ενώνουν
Οριοθετώντας ζωή σε θολά ποτήρια ανάκατα με μνήμες …..
Ταξίδια αστρικά , αγκαλιά  με το όνειρο, τις προσμονές σου αφουγκράζομαι
Στρέφω την σκέψη στο αποτύπωμα σου
Ανεκπλήρωτος πόθος η αγκαλιά σου έρωτας βίαιος μα και απαλός, δεν έχει πια σημασία
Φτάνει μονό να αισθανθώ τις ανάσες σου πάνω στο κορμί μου
 
Είναι φόρες που σε σκέπτομαι έντονα. Είναι τότε που επιστρέφω σε μένα
και βρίσκω πως έχω να διαλέξω ανάμεσα στο να γνέψω καταφατικά στο συμβιβασμό
η να επιστρέψω οριστικά στον εαυτό μου,?
αυτό που με συνδέει με σένα
είναι η απόκρουση του ίδιου μου του εαυτού.
Είναι αυτό που με κάνει να σε νοιάζομαι, σαν να είσαι το πιο αγαπημένο κομμάτι μου.

Σαν Άνοιξη σε βλέπω, σαν ανθισμένη Αμυγδαλιά που πνίγει το χτες στην αγκαλιά της, που ταξιδεύει το σήμερα στην απεραντοσύνη της, έχοντας ένα στόχο στην κάρδια.
Σειρήνα της νιότης μου, αγαπημένη.

Βροχή-ψυχή ταξιδιάρα με παγωμένους άνεμους ταξίδεψες ... χιόνι αγνό τώρα στα χεριά μου και με ζεσταίνεις....

Εσύ Αλεξάνδρεια μου που ντύνεις τη γυμνή μας μέθη όταν κρυώνουμε και δεν έχουμε ρούχο να ντυθούμε, όταν ονειρευόμαστε, γιατί δεν υπάρχει άλλη ζωή να ζήσουμε.
Υπέροχος έναστρος ουρανός. Και μια σελήνη όλο φως.
Ζαλισμένος από την ομορφιά τους
στροβιλίζομαι αντάμα σου σ ένα ταγκό όλο χάρη.
Ψιθυρίζουν οι λέξεις
τόσο που δεν τις ακούς.
Νιώθεις τουλάχιστον καρδιάς ψιθύρους?
Πάντα η κάρδια νιώθει νησί στην απεραντοσύνη.
Την μικρότητα της Ύπαρξης της στο σύμπαντο
αναγνωρίζει.
Κι ύστερα χάνεται
έτσι απλά
ως η Αγαπημένο, σαν φύλλα ρόδου , στο φύσημα ανέμου. . . .
Φύλλο κι εγώ, στο φύσημα σου χάνομαι.
Θέλω να σε κοιτάζω και μέσα αποτύπωμα τα μάτια σου τα μελιά να δω την Άνοιξη μες την κάρδια σου. Θέλω να οσφρανθώ το άρωμα σου κι ένα φιλί να πάρω απο τα όμορφα χείλη σου.
Αγαπημένη  τρυφερή μου σκέψη   προσπάθησε να φύλαξειςς στη μνήμη σου όσο κι αν είναι λίγα αυτά που φλέγονται. Βαλτα κρυμμένα μέσα στους στίχους σου.
Κράτησε όσα μπορείς αποτύπωμα την πρώτη νιότης σου όταν διεγείρονται μες το μυαλό τη νύχτα ή μέσα στη λάμψη του μεσημεριού. Μωρό μου
Στο φως των κεριών
Βραδυα αξημέρωτα ζωγράφιζα αγάπη στο μυστικό χαρτάκι της καρδιάς.
Είχε την λάμψη της ματιάς σου, το χρυσαφί των αστερίων.
Στο συρταράκι της ψυχής το κλείδωσα για πάντα.
Και σήμερα σ'αγαπώ
Σε φιλώ
Κ.Π.