Πέμπτη 16 Φεβρουαρίου 2012

Ηταν η ωρα που
οι λαμπερες αχτινες του ηλιου που εδυε
ζωγραφιζαν το δασος
με χιλιαδες πινελιες
χρωματικης πανδαισιας
Μια μοναχικη αχτινα που καθυστερουσε το ταξιδι της
ειχε σκοπευσει στην κορυφη του δεντρου
κι εριχνε ματωμενο κοκκινο
στα χαμηλωτερα κλαδια,
προσμενοντας την παρουσια του φεγγαριου
Στην αγκαλια σου εγω μεθυσμενη παραδομενη
στην γλυκα των φιλιων , στην ζεστα της αγκαλης σου
Θυμαμαι
να μου ψιθυριζεις
Τα φεγγαρια φωτιζουν τις νυκτες μας
τα ευθραστα ονειρα μας
Ριχνουν το ασημι τους στην ζωη μας
Μας γοητευουν αλλοτε
κι αλλοτε μας φοβιζουν,
μας παρασυρουν, και καποτε δακρυζουν
ματωνουν μαζι μας
Μα μην πεις ποτε
πως απατηθηκες, πως γελαστηκες
Κανε βαρκουλα το φιλι
και ταξιδεψε στην φεγγαροστρατα μαζι μου
Παντα θα σε προσμενω εκει
Κατερινα Παπα

Αναγνώστες

Αρχειοθήκη ιστολογίου

Πληροφορίες

Η φωτογραφία μου
Ηρακλειο, Κρητη, Παλαιοκαστρο, Greece
Αναψε μονο τα κερια, κι αυτα θα παρουν τ'αρωμα σου Συμφωνοι δεν θα μιλαμε. Ασε μονο τα χειλη σου να περιπλανωνται στο φλογισμενο μου κορμι