To φθινοπωρο ραινει πάλι μνήμες
που σπαταληθηκαν στα χρυσοκιτρινα φυλλα του
Στα χείλη που λαχταρησαν φιλί του ποθου
Κι έχει ένα άρωμα απόψε η βραδιά
σαν ερωτευμενη καταιγιδα
κι εγώ σου ψιθυριζω
σαν σταλα της βροχης
Απηθωσε το σωμα σου στο μουσκεμενο χώμα
κι απολαυσε το άρωμα, την μεθη
Σαν τσιγαρα αναβουν και σβηνουν
Τα λόγια
Το άρωμα
Οι μνήμες
Οι αναγκες
Όλες οι αισθήσεις μου
Σε δοκιμασια απαντοχης
αντεχω?
αντεχεις την απουσια?
Ο χρόνος θα δειξει….,
ποιος μπορεί να ισσοροπει στην κοψη της βροχης
διχως ποταμι να κυλησει στην θάλασσα
της λησμονιας γενει
Κατερίνα Παπα
Αναρτήσεις
