αλαργεύει τα δειλινά της προσδοκίας μου Κι οι νύκτες,
ονειρα στο άπειρο σκορπούν
Βγαλμένα λες, από του γιασεμιού μου τ’
άρωμα στο μπαλκόνι
Με κείνη την θεά που πάντα μαγνήτιζε τις αισθήσεις μας τις νύκτες σαν αγκαλιά ,
ψιθυριστά χάιδευες τα’αυτια
μου
με κείνη την μελωδική φωνή να
σιγοψιθυρίζει
Θα σ’ αγαπώ για πάντα
Κι εγώ ,
να καθρεπτίζομαι στων ματιών
σου τις υποσχέσεις
να ερωτοτροπώ με τ’αρωμα, και την γεύση τους,
και να κερδίζω χρόνο απ την
φυγή
Στην σιωπή του τώρα αναζητώ
την Άνοιξη που μου χάριζες
Κατερινα Παπα
Αναρτήσεις
