Τρίτη 1 Ιουνίου 2010

Στης ζωης μας τον κυκλο
τριγυριζουμε αδιακοπα
Σ'ενα αγγιγμα καρτερουμε την λυτρωση..
Σ'ενα φευγαλεο χαδι
απο αγαπημενη αισθηση
Εκεινη
την σκια ,
που συμπαντικα δονειται
στην ιδια μ'εμας τροχια
Υστερα ο Ερωτας!!!
Αλλαζουμε συνηθειες
κι αλλο προσωπο γενιεται στην αντανακλαση μας
Νομιζουμε το γκριζο ,
αλικο κοκκινο πως γινηκε
Ααναζητουμε το παθος να γευτουμε
στ'ασπρα σεντονια μεταξενια
Εστω για λιγες στιγμες
που αιωνιοτητα λογιζονται
Δινουμε, δινουμε
δεν ζητουμε να παρουμε
Εμπιστευομαστε την λεξη παντα
ως να μην γνωριζουμε απ'τα πριν
πως
ο Ερωτας
γενιεται και πεθαινει
αβιαστα , διχως ιχνος ντροπης
Μοναχα τοτε αναρωτιομαστε
Τι τον ηθελες τον Ερωτα?
για να κανεις πιο διαφανο της μοναξιας σου το πεπλο?
Ακους την μουσικη
που και στους δυο αρεσε
καπνιζεις τα ιδια τσιγαρα,
στροβιλιζεσαι στους γνωριμους ρυθμους
Μα τιποτα την τρυπα της μοναξιας σου δεν καλυπτει
Εκεινη η σκια,
παντα βασανιστικα θα επικαθεται
σαν γυρη,
στα πεταλλα της μνημης σου
Κατερινα Παπα

Αναγνώστες

Αρχειοθήκη ιστολογίου

Πληροφορίες

Η φωτογραφία μου
Ηρακλειο, Κρητη, Παλαιοκαστρο, Greece
Αναψε μονο τα κερια, κι αυτα θα παρουν τ'αρωμα σου Συμφωνοι δεν θα μιλαμε. Ασε μονο τα χειλη σου να περιπλανωνται στο φλογισμενο μου κορμι