Πισογυρισμα στον χρονο,
βαριεστημενες αναπνοες
ξεπνοες θυμησες
στην καταλευκη γραμμη
του νεκροταφειου μου
Χιλιες ζωες
σε βαγονια αποπνικτικα
να τρεχουν ιλιγγιωδως
σε ξεχαρβαλωμενες ραγες
Και λιγες στιγμες,
καταραμενης στασιμοτητας
Μια βιαστικη γνωριμια σ'ενα σταθμο
πνιγμενο αρωματα
ανακατα με ιδρωτα
Κι υστερα τι?
Εκρηξεις παθους
και διαδρομες ασιγαστων ποθων
Αναμειξη ενοχης και μιας
γλυκιας ανατριχιλας σε φιληδονα χειλη
Ευτυχως
υπαρχει το αυριο
που αγκομαχωντας ακολουθει..
Κατερινα Παπα
Αναρτήσεις
