Η σκεψη ενα κουτι της Πανδωρας μοιαζει
Ανοιγεις,
κι η μνημη επιστρεφει οσο απαλο
κι αν ειναι τ'αερακι που φυσα
Γινεται αγερι, ανεμος,
καταιγιδα στα περατα του νου περιδιαβαινει
και τιποτα ---
μα τιποτα απαρατηρητο δεν διαφευγει
Ολοι οι ρολοι της Ζωης σου εναλλασσονται ακαταπαυστα
Τ'αφεντικου, του δουλου ,του φιλου , του εχθρου
Συναισθηματα με ξεφτια απο χρονια,
στις ακρουλες πεταμμενα επιστρεφουν
μ'ολοκαινουργια ρουχα αστραπτερα
Για να θρηνησουν θελουν μαζι μ'εσενα
Τα ματια να κλεισουν,
τον χρονο πισω να γυρισουν εκει.......
οπου η Ζωη σου αρχινα
Θρηνουν την ωρα που τις μαχες εχασαν...
σε διαφορα μαχων πεδια
Τα απλα δεν υπηρχουν πια,
μοναχα τα λαφυρα απο καθε μαχη
Ισως ειναι οι ρυτιδες στο προσωπο σου
η θλιψη στο χαμογελο σου,,,
ακομα κι η χαρα στιγμων
που το κουτακι της Πανδωρας
να κρατησουν ανοικτο για λιγο θελουν....
Μα εκεινο .. το πιο ομορφο απ'ολα,
της Ελπιδας
τ'αφηνει τελευταιο
Να την καταραστω
η να την υμνησω?
Να την πεταξω η να την κρατησω?
Τα δωρα ομως δεν τα πετουνε
λενε
τ'αφηνουν να παλιωσουν....
κι ετσι αποκτουν αξια
Εκεινη...του ξεθωριασμενου!!!
Παπα Κατερινα
Αναρτήσεις
