Δευτέρα 10 Αυγούστου 2009

Aληθεια αναρωτηθηκες ποτε που πανε οι λεξεις
σαν χανονται πισω απ'τα χρωματα του δειλινου?
Αναβαινουν στα ουρανια θελοντας τ'αστρα ν'ακουμπησουν
η μηπως εγκλωβιζονται στα συννεφα
συννεφο γκριζο κι αυτες?
Μη γινονται κηλιδες κοκκινες
στους γαλαξιες να κατοικησουν
συνθλιβοντας τις πορειες των στεναγμων?
Ανακυκλωνονται οι στιγμες
σε τεθλασμενες πορειες να δραπετευσουν
σκορπωντας λευκο φως
στα βλεμματα αδιαφοριας
Παρορμησεις εννοιων
οριοθετουν την αληθεια απο το ψεμμα
σ'ενα αυριο οπου
δεν θα αρκουνται πια
στο να δινουν ενταση στων ποθων την γευση
Και τ'αρωματα τα ιχνη της μοναξιας
θα καλυπτουν μονολογωντας λογια ακαταληπτα
κλεμμενα λες απο στιχους τραγουδιων
Διχως διαθεση λεηλασιας ονειρων και συναισθηματων
Κι εσυ
παυεις ν'αναρωτιεσαι που πανε οι λεξεις
οταν χανονται πισω απο χρωματα των δειλινων
Θ'αναπολεις μοναχα τις μερες που μιλουσες
με τον ανεμο, και ονειρευοσουν
Παπα Κατερινα

Αναγνώστες

Αρχειοθήκη ιστολογίου

Πληροφορίες

Η φωτογραφία μου
Ηρακλειο, Κρητη, Παλαιοκαστρο, Greece
Αναψε μονο τα κερια, κι αυτα θα παρουν τ'αρωμα σου Συμφωνοι δεν θα μιλαμε. Ασε μονο τα χειλη σου να περιπλανωνται στο φλογισμενο μου κορμι