Στ'απεραντα λιβαδια της ψυχης σου
αλυσοδεθηκα
Ετσι που κανεις να μην κοψει ποτε
τα δικα σου ανθη
Χωρις αντιστασεις παραδοθηκα
στις μνημες
και στο ποθο μου να σ'αγγιζω
Και σαν ο χειμωνας το σωμα παγωνει
κι ο ανεμος για αγαπη ψιθυριζει
η ψυχη μου θλιψη φορτωνεται
που δεν μπορεις
τον δικο μου ψιθυρισμο ν'ακουσεις
...Κι μως
εγω ειμαι εκεινη
που μες την αβεβαιοτητα
ακομα μια φορα
τα μαραμενα ανθη της ψυχης μου μαζευω
μονολογωντας
Πως,
η μονη αμαρτια μου στην Αγαπη
ενεπιπτε στο γιατι
το τιποτα ειναι τα παντα
και το κενο γεματο απο σενα
Κ. Π.