oneirodromio

Γεύομαι το φιλί σου κι ας μην είσαι πια εδώ
αλαφιασμένη την ανάσα σου νιώθω αφού έχεις φύγει πιά
ποτίζει ο ιδρώτας σου τις αλλέες των αισθήσεων μου
διασπούμαι και σκορπιέμαι σε χιλιάδες κομμάτια
καθώς αναθυμούμαι τον πόθο στα μάτια σου
χαιδεύοντας το αιδοίο μου
Και τους ψιθύρους απο τα λόγια σου στην έκσταση τους
να μοιάζουν λόγια απο ηχώ, σε μια προσπάθεια να αποσβεστεί η φλόγα σου
μαζί με την δική μου
Κερδίζει ο πυρετός της σάρκας, και λύωνει σε λόγια μυστικά
μα μόνο εγω το ξέρω
Απογυμνωμένη η εικόνα μου ως μέσα βαθιά, να ξεδιαλύνει προσπαθεί
ο χρόνος σ'αντιστάθμισμα απουσίας συναισθημάτων
οδηγεί σε λάγνο πόθο μονάχα?
Η μήπως είναι αναγκαιότητα να ζήσω την στιγμή
εκείνη που γινόμαστε Ενα?
Η πρόσκληση μου παραμένει
χόρτασε με, απόλαυσε με
Μα πάντα ξέρω....Οταν η 'ωρα θα χε περάσει, πάλι μόνοι θάμαστε
Κατερίνα