Παρασκευή 9 Δεκεμβρίου 2016

Αλλα ζητάει η ζωή Μα αφεντικό μας βάλαμε τον πόνο της έλλειψης όλων αυτών κι έτσι μένουμε μονάχοι
Ανάμεσα σε φώς και σκοτάδι να αιωρούνται οι έννοιες Ζωή-Θάνατος
Ευτελείς συνήθειες κατακρεουργούν την μέρα  , τις στιγμές την ζωή μας
Μα δεν δέχομαι πως χαλάσαμε τα πάντα
Μια σπίθα ελπίδας αρκεί να αλλάξουν όλα μωρό μου
Και μια επιμονή για την ζωή που δεν ζήσαμε να μας κρατάει ζωντανούς σαν μαριονέτες
κρεμασμένες στο σχοινί που απλώς περιμένουν κάποιον για να κινήσει τα νήματα
Θα χορεψουμε αντάμα στην σκιά του φεγγαρόφωτου
μη λογαριάζοντας τα λάθη ....

Αγάπη μου Ναι το λέω δίχως αιδώ Είσαι η μοναδική ανταύγεια φωτός  στον σκοτεινο μονόδρομο μου
Η ξαστεριά του νού που θολωμμένος παραμένει απο τα δάκρυα του πόνου της ζωής μου

Θέλω να σε ακούω , να παραμένω πλάι σου να περπατάμε παράλληλα
Δυό μικρές οντότητες που καταφέρνουν να φτάσουν στην άκρη του τούνελ
Εκεί που οδηγητής είναι το φώς της αγάπης

Κατερίνα Παπά

Αναγνώστες

Αρχειοθήκη ιστολογίου

Πληροφορίες

Η φωτογραφία μου
Ηρακλειο, Κρητη, Παλαιοκαστρο, Greece
Αναψε μονο τα κερια, κι αυτα θα παρουν τ'αρωμα σου Συμφωνοι δεν θα μιλαμε. Ασε μονο τα χειλη σου να περιπλανωνται στο φλογισμενο μου κορμι