oneirodromio

Είναι κάτι νύκτες που τ'αστέρια κατεβαίνουν χαμηλά
πολύ χαμηλά,
τόσο που νομίζεις λάμπουν στην ψυχή σου
Είναι κάτι νύκτες που σιγοτραγουδώντας σ'επισκέπτεται η μοναξιά σου
Ετσι απρόσκλητη απ' τ'ανοικτό παράθυρο σου μπαίνει

Κάθεται δίπλα σου στον καναπέ, τρυφερά σ'αγκαλιάζει
Ενα χαμόγελο, ένα φιλί απαλά σου χαρίζει
Υστερα απλά ρωτά
Που είχαμε μείνει είπες;
Α..ναί στην ζητιανιά
Ντροπή σου...
Δεν έμαθες ακόμα τι χρώμα έχουν τα μάτια της μοναξιάς;
Το είπαμε τόσες νυκτιές
Το ίδιο εκείνο της στάχτης των ονείρων..

Κατερίνα