oneirodromio

Η Σελήνη τριγυρνώντας κι απόψε
ανάμεσα στ’ αστρολούλουδα
τις μορφές μας ζωγραφίζει
οι αχτίδες μπλέκουν στον ίσκιο της
με των σωμάτων τις
γραμμές.
Τα χέρια, τα χείλη, το σώματα
ικέτες στιγμών εκστατικών.
Οι δονήσεις θ’ ακολουθήσουν
τους ανέμους του πάθους
ταξίδια μέσα κι έξω απ’ τον χρόνο
διασχίζοντας μονοπάτια δύσβατα
ακολουθώντας τους χτύπους της καρδιάς.
Τα κορμιά ζωντανά ριγούν από πόθο
γίνονται ένα, γίνονται αίσθηση,
λαχτάρα διαρκής ανάγκη της ψυχής
της ανάσας ζωντάνεμα
περιπλανήσεις ατέλειωτες.
Με κοίταξες – αρχή μια νέας απόπειρας –
μου έγνεψες και η φαντασία
έστησε καινούργιο σκηνικό,
ακολουθεί βήμα σταθερό και οδηγίες οριστικές,
- οι απόπειρες σταμάτησαν -είναι πλέον βέβαιο.
Έσκυψα και φίλησα το
άνθος
που ανοιχτό μεγάλωνε στο κέντρο της ζωής.
Γυμνό κορμί απλώνεται μπροστά μου
η σάρκα του αναριγά
το τρέμουλό της κύματα φουρτουνιασμένα.
"Αγκάλιασέ με φως μου τώρα που είμαι εδώ,
γέψου τον μύρο της πηγής μου".
Σκόπιμη η επινόηση σπάταλων αισθημάτων,
σωτήριες εκκρίσεις συνένοχης γύμνιας.
Αέρας έγινα και χάιδεψα το στήθος σου
κατέβηκα πιο κάτω, πιο κάτω…
Τα πόδια σου ανοιχτά,
κλωνάρια με την υφή του
μεταξιού
στηρίγματα πανώριας ομορφιάς,
το χέρι μου γλιστράει ανάμεσά τους.
Ο στεναγμός που ξέφυγε
πλανήθηκε στον αέρα και απλώθηκε στον χώρο.
Τα φλογισμένα χείλη μου ακούμπησα
στην πηγή της αιώνιας ομορφιάς
- ολάνοιχτη, πορφύρας χρώμα -
ρουφώντας αχόρταγα το νέκταρ που αναβλύζει,
η γλώσσα κίνησε τα δικά της ταξίδια.
Κατερίνα Παπά