oneirodromio

Ελπίδα
Πάντα ερχόσουν στην σκέψη σου σαν άνεμος
Κι όλο κοιτούσα πέρα απο το πρόσωπο σου σε εκείνη την φωτογραφία Ελπίδ απου δεν αποχωρίστηκα ποτέ .
Σιωπηλά ακουμπούσα την ματιά σου και χωρίς δισταγμό αναγνώριζα πόσο μου έλειπες .
Σκεπτόμουν απο τι υλικό είναι τα όνειρα φτιαγμένα και αφανίζονται ως να μην υπήρξαν ποτέ

Είναι που ήθελα να σε αγγίζω, να σε αγκαλιάζω να ελπίζω
Να ζώ με την ελπίδα , και όχι με τις αναμνήσεις
Ηθελα να στοιχιώσω στα όμορφα
Να σε βλέπω σαν τριαντάφυλο της Ανοιξης να σε μυρίζω να σου ψιθυρίζω πόσο σ αγαπώ
Να λυώσω την ερημιά της δικής μου ψυχής .

Σμήνη πουλιών οι σκέψεις μου να ταξιδέψουν ακούραστα και νά ρθουν να σε ανταμώσουν να διαλύσουν την παγωνιά των αποστάσεων .
Να πάψω να χάνομαι σε ήχους και κραυγές πνιγμένες στα σκοτάδια .
Να σε βλέπω πουλί κατάλευκο , κρίνα και ρόδα .
Πολλά βράδυα ξαγρύπνησα ζητώντας την αλήθεια μέσα στον λαβύρινθο που είχα χαθεί
Ανάμεσα σε αντιμαχώμενες ισσοροπίες ,
στον ήλιο της αγάπης σου και το σκοτάδι της ντροπής μου
Μα ο χρόνος χαστούκι στο κενό με συντρόφευε .

Κατερίνα Παπά