Ένιωθα απελπιστικά μόνη μου εκείνη την στιγμή παρόλο τον κόσμο μέσα στο δωμάτιο.
Μα η ανάγκη να ρωτήσω για τα παιδιά μου με έσπρωξε να ξανακαλέσω
΄Επεισα για λίγο τον εαυτό μου να μη σκέφτεται τον χώρο για να καταφέρω να μιλήσω στην μάννα μου.
«Παρακαλώ;»
Εκείνη η χαρακτηριστική φωνή της μάνας μου που τόσο μου άρεσε να ακούω στο παρελθόν
τώρα μου φάνηκε ξένη.
Ωστόσο κατάφερα να ψελλίσω.
«Εγώ είμαι μάννα ... Η κόρη σου».
«Ποια κόρη; Δεν έχω καμιά κόρη εγώ. Έχω μονάχα ένα μωρό δικό της, εκείνη πέθανε…»
«Όχι καλή μου μάννα δεν πέθανα ακόμα, άκουσε με σε παρακαλώ. Πες μου τι κάνει το παιδί μου; Τι γάλα πίνει τώρα;»
Με δυσκολία ανάσαινα στην σκέψη αυτή « Τι γάλα πίνει τώρα;»
Ούτε αυτό δεν μπορούσα να το ξέρω
Μα τι μάννα είσαι εσύ αναρωτιόμουν;
Με πνίξανε τα δάκρυα … «Τι κάνουν τα άλλα παιδιά; Μίλα μου γλυκιά μου μάννα. Κοντεύω να τρελαθώ από την αγωνία
Στην άλλη άκρη του ακουστικού σιγή… Απολυτή σιγή.
Με άκουγε …Το ήξερα την αντίδραση της όμως δεν καταλάβαινα.
Έκλεισα το τηλέφωνο απογοητευμένη. Ίσως αύριο αν δοκιμάσω ξανά θα μου μιλήσει σκέφθηκα.
Απόσπασμα απο το βιβλίο μου
Αναρτήσεις
