Παρασκευή 27 Φεβρουαρίου 2015

Εβαλα απαλή μουσική, χαμήλωσα τα φώτα και κάθησα στον καναπέ δίπλα του
Ακούμπησε τα χείλη του στο στόμα μου και η καρδιά μου κτύπησε τόσο δυνατά που νόμιζα θα σπάσει.
Αφίλητα μου χείλη πόσο το έχετε αναζητήσει τούτο το φιλί.
Κόλλησα στην διάσταση τού ονείρου έχοντας την αίσθηση του παιχνιδιού σε ρυθμό που γοήτευε το μυαλό.
Τα βλέμματα μας συναντήθηκαν στο νεφέλωμα της σιωπής του τώρα και του πρίν της μοναξιάς.
Οι σκέψεις χάθηκαν με μιάς και αφέθηκα στο αγκάλιασμα του

Μονοπάτια διαφυγής ανοίκτηκαν απλωμένα στόν πόθο παραμερίζοντας το πέπλο που έκρυβε τον καθρέπτη φέρνοντας την ανάσα εκεί που το κορμί νιώθει την δίψα βυθίζοντας την αίσθηση σε λάγνο πόθο .
Το σώμα αγκαλιά με το τίποτα παλεύει απεγνωσμένα να ξεχάσει.
Αργότερα σκεπτόμουν.
Δέν θέλω να σε αφήσω να χαθείς . Δέν θέλω η ψυχή σου να μένει μακρυά απο το φέγγος της αυγής ακούγοντας το ξεχασμένο παραμύθι
Σαν χάδι ανέμου με παρέσυρε το άγγιγμα σου αφήνοντας πίσω τούς φόβους , τα πάθη, τα λάθη . Ο έρωτας με φωνή αθόρυβη δημιουργούσε δύναμη και λάμψη .
Η μελαγχολία μου αναδιαμορφώθηκε ενώνοντας την θαλασσινή αύρα με το θρόισμα τών φύλλων του φθινοπώρου προσδίδοντας ανάσα στο κορμί και αρμένισμα της πεθυμιάς σε άδυτα μονοπάτια

Αναγνώστες

Αρχειοθήκη ιστολογίου

Πληροφορίες

Η φωτογραφία μου
Ηρακλειο, Κρητη, Παλαιοκαστρο, Greece
Αναψε μονο τα κερια, κι αυτα θα παρουν τ'αρωμα σου Συμφωνοι δεν θα μιλαμε. Ασε μονο τα χειλη σου να περιπλανωνται στο φλογισμενο μου κορμι