Ανάμεσα σε σένα και μένα ένα αδιορατο κενo πλανάτε
Να συντηρει την υπoνοια πως κάποτε,
ριγουσες στα χάδια απ’τα ακροδάχτυλα μου
Πως λησμονουσες ότι
βαθιά σε πονουσε
σαν οι ανάσες μας εσμιγαν κάτω από ένα ολογιομο φεγγάρι
τις στιγμές που τα δυο σωματα δονουνταν στον ίδιο ρυθμο απολαυσης
Τώρα μενει μοναχά η υπονοια κι ίσως ένα αχνο χαμόγελο
σε κάθε θύμηση σου
Έτσι για να μου θυμίζει πως
Ο χρόνος είναι έρωτας μωρο μου
Κατερίνα Π.
Αναρτήσεις
