καθώς η τελευταία αναλαμπή από φως χάθηκε
μαζί με τους στοίχους που χαράχτηκαν στους τοίχους της κάμαρας,
αυτούς τους στοίχους που γράφτηκαν σε στιγμές
όταν η φωνή θύμιζε αναφιλητά, βγαλμένα από τις σιωπές που έσβησαν στο πέρασμα της πραγματικότητας.
Οι παρουσίες των μορφών παρέμειναν κρυμμένες σε μυστικά μονοπάτια,
όνειρα χωρίς απόκριση.
Όνειρα μεταμορφωμένα σε εφιάλτες που στοίχειωσαν τις διαστάσεις καλύπτοντας τον χώρο.
Κάποιοι καθρέφτες πάγωσαν τις εικόνες,
διατηρώντας στις επιφάνειές τους κινήσεις που διαγράφηκαν από κορμιά που ζητούσαν την έσχατη ηδονή.
Το τίποτε καλύπτει τους ψιθύρους που θέλουν να εκφράσουν το πάθος της επιθυμίας,
φυλακίζοντας τις ανάσες και τα καλέσματα των επιθυμιών.
Ο έρωτας, από ανάγκη γίνεται απελπισμένες και πρόσκαιρες κινήσεις – καθ’ όλα όμως συνειδητές – ανασύροντας το πέπλο που καλύπτει τα γυμνά σώματα.
- Κράτα με…
Τα χέρια, ακολουθώντας κινήσεις αρμονικές,
που γεννήθηκαν από το την ανάγκη και το συναίσθημα, υφαίνουν ιστό που αγκαλιάζει τις στιγμές.
Προετοιμάζουν με αδημονία την ετοιμότητα των σωμάτων να δεχτούν την μορφή του έρωτα, το νόημά του και το σχήμα του. Το πρώτο του θάμβος, και την δημιουργικότητά του.
Οι σκέψεις με τις εσφαλμένες απαντήσεις, τις φορτωμένες από τον φόβο και την απελπισία, που κάποτε ήταν αναπόφευκτες, δείχνουν παρελθόν.
Ο χρόνος έτοιμος να καταδικάσει κάθε αλαζονεία και ανεπάρκεια, ξεπερνώντας τα όρια του εφικτού, διαγράφει τροχιές άγνωστες, ξεπερνώντας τα όρια.
- Κράτα με. Κράτα με για να κρατήσεις τον χρόνο…
Το σκοτάδι που αγκαλιάζει τον χώρο γίνεται απαλό πέπλο,
αφήνοντας τις αισθήσεις να απλωθούν και να τον καταλάβουν.
Τα δάχτυλα ανακαλύπτουν όλες τις πτυχές των σωμάτων που κυρίευσε ο πόθος και σμίλευσε η ορμή.
Οι λέξεις βγαίνουν από το στόμα, ψίθυροι παιχνιδιάρικοι,
μετέχοντας στο παιχνίδι των κορμιών,
αρχίζοντας πάλι και πάλι από την αρχή, αφήνοντας τα χρώματα των ήχων να αναδύονται ακατάπαυστα, συνοδεύοντας το άρωμα των εξάρσεων, που ταυτίζονται με την αρμονία και την γνώση του απόλυτου.
Οι ρωγμές ανάμεσα στο χθες και το σήμερα έκλεισαν,
μεταφέροντας οριστικά στο αύριο κάθε ανούσια αναφορά στην πραγματικότητα.
Αιχμάλωτοι και οι δυο στην χάρη της ομορφιάς και των αχαλίνωτων ταξιδιών των αισθήσεων,
ξακολουθούσαν να υπηρετούν την ποίηση της κάθε κίνησής τους,
απελευθερωμένοι από την πραγματικότητα του τίποτε και των εμμονών.
Καταδικασμένοι πλέον να συμμετέχουν στην δημιουργία ενός ποιήματος που εκδικείται την πραγματικότητα,
κρατήθηκαν δέσμιοι της ωφελιμότητας των στιγμών.
Παρέμειναν ενωμένοι, χαλαρώνοντας στις περιπλανήσεις των αισθήσεων,
αφήνοντας το φως της Σελήνης να μπει ορμητικά από το παράθυρο και να τους χαϊδέψει απαλά,
γνωρίζοντας ότι υπάκουσαν στην θέληση.
όνειρα χωρίς απόκριση.
Όνειρα μεταμορφωμένα σε εφιάλτες που στοίχειωσαν τις διαστάσεις καλύπτοντας τον χώρο.
Κάποιοι καθρέφτες πάγωσαν τις εικόνες,
διατηρώντας στις επιφάνειές τους κινήσεις που διαγράφηκαν από κορμιά που ζητούσαν την έσχατη ηδονή.
Το τίποτε καλύπτει τους ψιθύρους που θέλουν να εκφράσουν το πάθος της επιθυμίας,
φυλακίζοντας τις ανάσες και τα καλέσματα των επιθυμιών.
Ο έρωτας, από ανάγκη γίνεται απελπισμένες και πρόσκαιρες κινήσεις – καθ’ όλα όμως συνειδητές – ανασύροντας το πέπλο που καλύπτει τα γυμνά σώματα.
- Κράτα με…
Τα χέρια, ακολουθώντας κινήσεις αρμονικές,
που γεννήθηκαν από το την ανάγκη και το συναίσθημα, υφαίνουν ιστό που αγκαλιάζει τις στιγμές.
Προετοιμάζουν με αδημονία την ετοιμότητα των σωμάτων να δεχτούν την μορφή του έρωτα, το νόημά του και το σχήμα του. Το πρώτο του θάμβος, και την δημιουργικότητά του.
Οι σκέψεις με τις εσφαλμένες απαντήσεις, τις φορτωμένες από τον φόβο και την απελπισία, που κάποτε ήταν αναπόφευκτες, δείχνουν παρελθόν.
Ο χρόνος έτοιμος να καταδικάσει κάθε αλαζονεία και ανεπάρκεια, ξεπερνώντας τα όρια του εφικτού, διαγράφει τροχιές άγνωστες, ξεπερνώντας τα όρια.
- Κράτα με. Κράτα με για να κρατήσεις τον χρόνο…
Το σκοτάδι που αγκαλιάζει τον χώρο γίνεται απαλό πέπλο,
αφήνοντας τις αισθήσεις να απλωθούν και να τον καταλάβουν.
Τα δάχτυλα ανακαλύπτουν όλες τις πτυχές των σωμάτων που κυρίευσε ο πόθος και σμίλευσε η ορμή.
Οι λέξεις βγαίνουν από το στόμα, ψίθυροι παιχνιδιάρικοι,
μετέχοντας στο παιχνίδι των κορμιών,
αρχίζοντας πάλι και πάλι από την αρχή, αφήνοντας τα χρώματα των ήχων να αναδύονται ακατάπαυστα, συνοδεύοντας το άρωμα των εξάρσεων, που ταυτίζονται με την αρμονία και την γνώση του απόλυτου.
Οι ρωγμές ανάμεσα στο χθες και το σήμερα έκλεισαν,
μεταφέροντας οριστικά στο αύριο κάθε ανούσια αναφορά στην πραγματικότητα.
Αιχμάλωτοι και οι δυο στην χάρη της ομορφιάς και των αχαλίνωτων ταξιδιών των αισθήσεων,
ξακολουθούσαν να υπηρετούν την ποίηση της κάθε κίνησής τους,
απελευθερωμένοι από την πραγματικότητα του τίποτε και των εμμονών.
Καταδικασμένοι πλέον να συμμετέχουν στην δημιουργία ενός ποιήματος που εκδικείται την πραγματικότητα,
κρατήθηκαν δέσμιοι της ωφελιμότητας των στιγμών.
Παρέμειναν ενωμένοι, χαλαρώνοντας στις περιπλανήσεις των αισθήσεων,
αφήνοντας το φως της Σελήνης να μπει ορμητικά από το παράθυρο και να τους χαϊδέψει απαλά,
γνωρίζοντας ότι υπάκουσαν στην θέληση.
Αναρτήσεις
