oneirodromio

Συννεφα σκεπαζουν σημερα τον ηλιο μου, κι
ενας αερας που φυσα, τις σκεψεις μου σκορπα
στη θαλασσα, στην απεναντι ραχη.......
Εκει, οπου τα κλαδια των δεντρων χαμηλωνουν
να προσκυνησουν λες την μαννα γη.
Ακολουθω τις διαδρομες τους, βλεποντας
μεσα απο του τρενου το παραθυρο....Δεν
υπαρχουν συνταξιδιωτες σε τουτο το
πολυμορφο ταξιδι

Λιγοι οι εκλεκτοι μες της καρδιας τις
πτυχες να κρυβονται, κι εγω να νιωθω μοναχα
τ'αγγιγμα τους
αναλαφρο αγγιγμα ανεμου, να προσπερνα και
να χανεται στου πελαγου τον κυματισμο........
Ανακαλω μνημες και βυθιζομαι στο
αγκαλιασμα τους. Ενα αγκαλιασμα βαθυ,
στοργικο...Μου λειπουν ξερεις φορες εκεινα
τ'αθωα αγγιγματα των ανθρωπων που
αγαπησα, μ'αγαπησαν , κι υστερα φυγαν
μακρυα
για κεινο το αεναο ταξιδι τους
.....Κι ειναι στιγμες ομως που την σιωπη
επικαλουμαι να μενει συνοδοιπορος μου
προσκαλωντας και την ληθη συντροφια της
Μαζι να περασουμε αντικρυ οσο πιοτερο
γινεται αλαβωτοι απο του (χρονου) το
περασμα.....
Αφηνομαι στις καθημερινες συνηθειες μου,
ονειρευομαι ενα καλυτερο μελλον
κι ας φανταζει μικρο.
Δεν θελω να χω μοναχα
την πικρη επιγνωση της απραξιας
σαν σταματησει τουτο το τρενο για
αποβιβαση
Θελω...μοναχα Αγαπη να κυκλωνει και να
διεγειρει τους νευρωνες μου
και ονειρα νυκτερινα με μουσικη ντυμενα
......
Αφουγκραζομαι της καρδιας τους κτυπους ,
ανησυχους φορες, κι αλλες ραθυμους
σαν εκρεμες που εχει καιρο να δουλεψει
Κι αναζητω μοναχα χρωμα στον καθρεπτη μου,
στην αντανακλαση μου , στα μελια τα ματια
μου αφηνω ενα χαμογελο ν'ανθιζει
....Αλλωστε ο θανατος τρομοκρατει μοναχα τις
αποτυχημενες υπαρξεις........
Κατερινα