Πόθοι και πεθυμιές καθηλωμένοι σαν πλοία δεμένα στο λιμάνι
Μονάχα η ελπίδα αποθανατίζει το κατάλευκο μιάς ανθισμένης μυγδαλιάς με φόντο το απέραντο γαλάζιο
προάγγελλοι της Άνοιξης της ψυχής, καλύτερων ημερών,
αισθήματα που τρέφονται
από τούτη την μονάκριβη επαφή μας
Ξαπλώνω πάνω στις αμέτρητες λέξεις της μιάς βραδυάς
τρυφερά την σκέψη σου αγκαλιάζω ταξίδι μαγικό αρχίζει
Ξέρω πως υπάρχεις, ακούω την φωνή σου, σε βλέπω παντού
μου φτάνει
Κ. Π.