oneirodromio

νάμεσα σε σένα και μένα’ ένα αδιορατο κενο πλανάτε
Να συντηρει την υπονοια πως κάποτε,
ριγουσες στα χάδια απ’τα ακροδάχτυλα μου
Πως λησμονουσες ότι
βαθιά σε πονουσε
σαν οι ανάσες μας εσμιγαν κάτω από ένα ολογιομο φεγγάρι

τις στιγμές που τα δυο σωματα δονουνταν στον ίδιο ρυθμο απολαυσης
Τώρα μενει μοναχά η υπονοια κι ίσως ένα αχνο χαμόγελο
σε κάθε θύμηση σου
Έτσι για να μου θυμίζει πως
Ο χρόνος είναι έρωτας μωρο μου
Κ.Π.