oneirodromio

Αγαπημένε μου Σ’ αναζήτησα και τούτο το δείλι στις ομορφιές του βραχόκηπου μου εκεί όπου άνθη και πουλιά ελεγεία στον ερώτα σχεδίαζαν Στις αλέες του μυαλού μου Μα η μορφή σου απούσα σημάδευε ισα στην κάρδια Έμεινα εκεί ώσπου η νύκτα άρχισε να ντυνει τους φοβους της απουσίας σου Η ψυχή μου τρεκλιζει σε μια τρικυμια αναζητησης της αναπνοης του σώματος σου Τ’ αστρα ξεπροβαλλουν δειλά-δειλά φωτίζοντας με διάφανο πέπλο στεναγμούς εαρινών φεγγαριών Τούτη η σχέση που ξεχύνεται στις κτυπημένες από την αρμη της προσδοκίας οπου βάδιζε από χρόνια ο ίσκιος της λησμονιάς του πάθους, του πόθου του ερώτα Πέφτει σκοτάδι στο κρεβάτι του ερώτα αγαπημένε μου τις άδειες νύκτες της απουσίας σου Κοιτάζω το μέλλον , τους μήνες, τα χρόνια που θα γυρίσουν χωρίς εμάς και η κάρδια μου ραγίζει τόσο βαθιά, που βλέπω το αίμα να σταλάζει βάφοντας τ’ άσπρα σεντόνια , το ίμερο μαξιλάρι μου και τόσο πονώ , που νομίζω σταλάζει από το μέλλον Από τα συντρίμμια της ζωής μου δίχως την ανασαιμιά σου να με ζεσταίνει Γιατί ήσουν εσύ που χάριζες χαμόγελο στην μέρα μου και αισθήσεις μιας διαυγούς συνεχείας Ανάσες πάνω από σύννεφα και ήλιους ολο φως πάνω στο μπλε , σε ματιά που χωρανε μνήμες Έλα κοντά μου απόψε ταξιδέψε στα ματιά μου, και φέρε μου το φως Κ.Π.