oneirodromio

Δεν ήταν η μοναξιά που οδήγησε την κάρδια μου στην αναζήτηση της παρουσίας σου στην ζωή μου Ούτε το χαμόγελο που κατοικούσε στα λάγνα χείλη σου Ήταν θαρρώ το βλέμμα σου που μαγνήτιζε κάθε μου κυτταρο σαν λάμψη από μια ξεχασμένη αυγή, σαν ουράνιο τόξο Έπαψα να φοβάμαι τις σκιές, τον ψίθυρο των δέντρων στο λύγισμα τ’ αγέρα τα παγωμένα βραδια μου, της νυκτιας την σιωπή Γιατί με τύλιγε η αύρα του ζεστού κορμιού σου, γήτευε τους στεναγμούς μου και χάραζε πορεία σε ξέθωρο ουρανό Σκορπώντας άρωμα από ροδοπέταλα κι ανάσες ονείρου

Kατερινα Παπα