Τρίτη 18 Οκτωβρίου 2011

Καλή σου μέρα,

Αγαπημενη μου πρέπει να βιάσω το ταξίδι μου। μου

Πριν το σήμερα γίνει μια μακρινή ... χτεσινή ανάμνηση.

Θα είναι άδικο να προστεθεί ακόμα ένα,

στα χαμένα καλοκαίρια της ζωής μου.

Ο ήλιος βασιλεύει, τα βουνά θαμπώνουν κι η Πανσέληνος σχεδόν έφυγε.

Μόνο οι ραχούλες του μυαλού κρατούν ακόμα λίγο φως στην κορφή τους,

μα η νύχτα έρχεται,

ανεβαίνει από τη γη, κατεβαίνει από τον ουρανό,

αν και το φως ορκίστηκε να μην παραδοθεί,

ωστόσο το ξέρει, σωτηρία δεν υπάρχει,

δεν θα παραδοθεί,

μα θα σβήσει. και τότε σε ποιον να πω πόσες φορές σκαρφαλώνοντας,

με τα πόδια, με τα χέρια,

τον κακοτράχαλο ανήφορο της αναζήτησης του Θεού,

γλίστρησα κι έπεσα,

πόσες φορές σηκώθηκα, όλο αίματα, και ξανάρχισα ν' ανηφορίζω ;

Που να βρω μια ψυχή πληγωμένη κι απροσκύνητη,

σαν την ψυχή μου, να της ξομολογηθώ ;

Την τραχιά σύγκρουση με το Θεό και με τους ανθρώπους,

Τις μυστικές Δονκιχώτικες λαχτάρες της νιότης μου ,

Που να βρω την ψυχή μου, το τετράφυλλο δάκρυ.

Έχω την ανάγκη να αισθανθώ το θρόισμα του φουστανιού σου

καθώς με προσπερνάς και σχεδόν με αγγίζει.

Πολλά φιλιά

Αναγνώστες

Αρχειοθήκη ιστολογίου

Πληροφορίες

Η φωτογραφία μου
Ηρακλειο, Κρητη, Παλαιοκαστρο, Greece
Αναψε μονο τα κερια, κι αυτα θα παρουν τ'αρωμα σου Συμφωνοι δεν θα μιλαμε. Ασε μονο τα χειλη σου να περιπλανωνται στο φλογισμενο μου κορμι