με διαφανες σκιες
κι αλογιστα την μερα μου διαφεντευεις,
οριζοντας του ηλιου μου την λαμψη
Ακριβοθωρητε....
της ψυχης μου οδυνη
της καρδιας μου ο καθε κτυπος
Αναμεσα σε δακρυ σμαραγδενιο
και στεναγμο βαθυ
τ'ονομα σου σιγοψυθιριζω
Ποιες νεραιδενιες οπτασιες
σε μαγεψαν κι αλλαργεψες?
Κι αφησες μονο την σιωπη
να οριζει τις στιγμες μας?
Κατερινα παπα