Σου μιλω αποψε
οπως προσταζει η αναγκη της φυγης
Σαν καπνος που αιωρειται
αναμεσα στα δακτυλα που καιει
και στο γκριζο ταβανι της μοναξιας
Στο χειλος του ποτηριου
που βρωμιζει αιθαλη την ανασα
φλογιζοντας μνημες
κι αθετησεις ορκων που ταξιδεψαν
στο πελαγος της αρνησης
Μεθυσμενα λογια
ιστος αραχνης
να με κρατα δεσμια, απολιθωμενη,
στο κατακκοκινο μιας ατελειωτης σιωπης
Κατερινα Παπα