εισχωρεις στα αδυτα του μυαλου σου
ως να ανακαλυψεις θες
εικονες και ηχους στο διανυσμα του χρονου σου
Το λευκο κεχριμπαρι
που την ψυχη σου δροσιζε
Την ασημενια βροχη
στις ανοιξιατικες αντανακλασεις
Να αιχμαλωτισεις την ουσια της ευτυχιας
Να ακουμπησεις σε μνημες
αγαπης τρυφερης και αερινης
Το αρωμα της ανασεμιας που λατρεψες
να ντυσεις κοκκινα
Να το σκορπισεις στο αδειο δωματιο
χρωμα να δωσεις στις σκιες
Νοτες τα λογια να πλεξεις
να αιχμαλωτισεις το φως των αστεριων
Κι υστερα...αμιλητα να
περιμενεις
το πρωτο χρωμα της αυγης
να εξαυλωσει αναπνοες
κι ονειρικα περασματα
Κ. Π.